ප්‍රේම සම්බන්ධයට විරුද්ධ වූ නිසා මං වහ බීලා මැරුණා
ධර්මයෙහි හැසිරෙන තැනැත්තා තමන්ගේ සන්තානයේ හට ගන්නා සිත් හඳුනා ගනී. තමන් තුළ පහළ වන සිත් මෙය කුසල් සිතකි, මෙය අකුසල් සිතකියි හඳුනා ගනී. අකුසල් සිතක් උපදින විට ම මෙය අකුසලයැයි හඳුනාගෙන එයින් මිදෙයි. එය ද කුසලයකි. ධර්මය නොදන්නා තැනැත්තා මැරෙන මොහොතේ පහළ වන අකුසල් සිත් නිසා දුගතිගාමීව උපදී. හේතුඵල දහමට අනුව සිදුවන මෙය සාධාරණ ක්‍රියාවලියකි. විශ්ව ධර්මතාවයකි. අමු වපුරා කෙසේවත් තල අස්වනු ලබා ගත නොහැකි ය. තල වපුරන්නාට අනිවාර්යයෙන් තල අස්වනු ම ලැබේ. අමු වපුරන්නාට අමු ම ලැබේ. අතුරුගිරියේ පදිංචි නිලන්ත විසි හත් හැවිරිදි ව්‍යාපාරිකයෙකි. ඔහුගේ බිරිය ප්‍රියානි විසි හත් හැවිරිදි ගෘහණියකි. මේ දෙමව්පියෝ තමන්ගේ තුන් හැවිරිදි පුතණුවන් වූ ශාලක ඇස මෙන් ආරක්ෂා කරති. මේ දරුවා හිටි හැටියේ මවුපියන් සපා කන්නට වූයේය. නින්දෙන් බිය වී කෑගසන්නට විය. කෑම ටික පිඟානට බෙදා දුන් විට මුහුණේ අතුල්ලා ගන්නට විය. තරහකින් වෛරයකින් මෙන් නිවසේ බඩුමුට්ටු පොළවේ ගසා කඩා බිඳ දමන්නට විය. ක්‍රේල් කොණ්ඩයක් ඇති අපැහැදිලි කළු ගැහැනු රූපයක ඡායාවක් නිවසේ රාත්‍රියට එහා මෙහා යන අයුරු පවුලේ තුන් දෙනාට ම පෙනෙන්නට විය. මේ තුන් දෙනාගේ ම ශරීර වරින්වර දැවිල්ලකින් පීඩා දෙන්නට විය. දෙමවුපියෝ දරුවා ඇතුල්කෝට්ටේ ගුප්ත ගවේෂණ මධ්‍යස්ථානය වෙත ගෙන ගියහ. එහි දී ආධ්‍යාත්මික උපදේශකවරයා වෙත දරුවා ඉදිරිපත් කොට තත්ත්වය පැහැදිලි කළහ. උපදේශකවරයා ආධ්‍යාත්මීය ශක්ති කිරණ එල්ල කරන විට දරුවා සිහිසුන්ව වැටුණේය. ඔහු නැවත සිහි ගැන්වීය. කුඩා දරුවකු බැවින් ඔහු දිෂ්ටි නොගන්වා ප්‍රියානිට ශක්ති කිරණ එල්ල කළේය. ඇය පැද්දෙන්නට වූවාය. ඉන් එහා දෙයක් එදින මතු නොවූයෙන් දින විසි එකක් ගමේ පන්සලේ දී බෝධි පූජා පවත්වා එන්නැයි ඊට අවශ්‍ය උපදෙස් දුන්නේය. ඊළඟට දිනයේ මේ තුන් දෙනා සමඟ ප්‍රියානිගේ අම්මා ද පැමිණියාය. එදින ද ප්‍රියානි ප්‍රලය වූවාය. ඇය ඉතා දරුණු ආකාරයකින් කෑ ගසන්නටත් අඬන්නටත් දත් සපමින් ගොරවන්නටත්, වරෙක වෛරයකින් මෙන් දෑස් ලොකු කර හූ කියන්නටත් වූවාය. දරුවාට එළැඹී ඇති අස්වාභාවික රෝග තත්ත්වයනට හේතුව මේ පවුලේ සිදු වූ දෙයක් බව වටහා ගත් ගවේෂකවරයා, මොවුන් නොකියන රහසක් හෙළිදරව් කැර ගැනීම සඳහා භූතාත්මයෙන් ප්‍රශ්න කළේය.
“කවුද මේ ශරීරයට ඇතුළුවෙලා ඉන්නෙ?”
“මම සුදර්ශී”
“කවුද මේ සුදර්ශී කියන්නෙ?”
“මම මේ ප්‍රියානිගෙ නංගී”
“කොයි කාලෙ ද මැරුණේ?”
“දැන් අවුරුද්දක් විතර වෙනවා.”
“මොනව වෙලා ද මැරුණේ?”
“මම වස බිව්වා.”
“අනේ! ඒ මොකද?”
“මගේ ප්‍රේම සම්බන්ධයක් තිබුණා. ඒකට මුන් විරුද්ධ වුණා. මට වෙනස්කම් කළා. මම වස බීලා මැරුණා.”
“කාට ද ප්‍රේම කළේ?”
“සිසිරට”
“මැරිලා කොහේ ද ගියෙ?”
“මම කොහේවත් ගියේ නෑ. මැරිලත් මේ ගෙදර ම හිටියා. රාත්‍රියට ගෙයි එහා මෙහා යනකොට මගේ ඡායාව දැකලා තොවිල් කළා. මාව බැඳලා බෝතලයක දාලා මූදට දැම්මා. මම ඒකෙන් නිදහස් වෙලා ආවා. මුන් මම ජීවත්ව ඉන්දැද්දිත් මට වෙනස්කම් කළා. මළාමත් වෙනස්කම් කරනවා. ඒ තරහට මුන්ගෙන් පළිගන්නවා. ලෙඩ කරවනවා. දැන් මුන් සාත්තරකාරයන්ට ඇදුරන්ට රුපියල් ලක්ෂ එකහමාරක් දෙකක් වියදම් කරලා තියෙනවා. මම පළිගන්නේ ඔහොම තමයි. හිඃ.... හිඃ.... හී.... යැයි ප්‍රේතිය සිනාසෙන්නට වූවාය. යළිත් අඬන්නට පටන් ගත්තාය.
“ඇයි මේ අඬන්නෙ?” ගවේෂකවරයා ඇසීය.
“දැවිල්ලයි මුළු ඇඟම දැවිල්ලයි. පිච්චෙනවා” යි කියමින් හූ කියා කෑ ගසන්නට වූවාය. ඇය මහත් වේදනාවකින් පෙළෙන බැවින් තවත් දින හතක් බෝධි පූජා පවත්වා එන්නැයි උපදෙස් දුන්නේය. ඊළඟ දිනයේ ගවේෂකවරයා ප්‍රියානි වෙත කිරණ එල්ල කොට දිෂ්ටි ගන්වන විට සුදර්ශිගේ භූතාත්මය ඇගේ අම්මාට ආවිෂ්ට වූවාය.
“දැන් කොහොමදැයි ගවේෂකවරයා ඇසීය.
“දැන් දැවිල්ල අඩුයි.”
“ඇයි මේ ගෙදර අයට කරදර කරන්නෙ?”
“මට වෙනස්කම් කළා. මළාට පස්සෙත් රිදෙව්වා.”
“ඇයි එහෙම වුණේ?”
“මුන් මගෙයි සිසිරගෙයි සම්බන්ධයට විරුද්ධ වෙලා වෙනස්කම් කළා. මුන් මට වෙන මඟුලක් ජෝඩු කළා. මම ඒකට විරුද්ධ වුණා. මම මුන්ව නැති කරනවා.”
“බඩේ දැවිල්ල වේදනාව කොහේදි ද හැදුණේ? පටන් ගත්තෙ?”
“වහ බීලා ඉස්පිරිතාලෙ ඇ‍ඳේ ඉන්දැද්දි.” මේ සිද්ධිය පිළිබඳ පවුලේ අය සමඟ සාකච්ඡා කොට විස්තර දැන ගෙන නැවත ප්‍රශ්න කළේය.
“දැන් කොහොම ද?”
“මරාගෙන යන්න ඕනැ. මට කළ වෙනස්කම් වලට.”
“ඒ කොහොම ද? මේ අයව මැරුවොත් දිව්‍ය ලෝකෙ උපදීවි. ඔබ ප්‍රේතියක්. ඉතින් කොහොම ද පළිගන්නෙ?”
“ම්... ම්... ම්....” ප්‍රේතිය හඬයි.
“ඔබේ පෙම්වතාගෙ රස්සාව මොකක්ද?”
“ත්‍රීවීල් එකක් එළවනවා.”
“ත්‍රීවීල් එක එයාගෙම ද?”
“නෑ වෙන කෙනෙක්ගෙ. මෙයා කුලියට වැඩ කරනවා.”
“සිසිරගෙ හොඳ ගතිගුණ මොනව ද?”
“ම්... ම්... ම්... මට ආදරෙයි.”
“මොනව ද එයාගෙ නරක වැඩ?”
“එයා කුඩු ගැහැව්වා.”
“කෝ ඔයාගෙ බෙල්ලෙ තිබුණ මාලය?”
“සිසිර ඒක අරගෙන විකුණලා කුඩු ගැහැව්වා.”
“කෝ අතේ තිබුණ වළලු.”
“සිසිර වළලු දෙක අරගෙන විකුණලා කුඩු ගැහැව්වා.”
“කෝ කනේ තිබුණ කරාබු?”
“ඒ දෙකත් සිසිර ගත්තා. විකුණලා කුඩු ගැහැව්වා.”
“ඔයා ඔය මිනිහව කසාද බැන්දනම් ඔයාවත් විකුණලා කුඩු ගහනවා. නේද?”
“ම්... ම්... ම්... ම්...”
“ගෙදරින් ඔයාට යෝජනා කළේ කාව ද?”
“නැවක රස්සාව කරන කෙනෙක්.”
“එයාට රස්සාව තිබුණා. හොඳ වැටුපක් ලැබුණා. ලස්සන ගෙයක් හදලා තිබුණා නේද?”
“ඔව්”
“ඉතින් බලන්න කසාද බඳින්න කලිනුත් සිසිර ඔයාගෙ කණකර විකුණලා කුඩු ගැහැව්වා නම් බැන්දට පස්සෙ කොහොමට හිටී ද? කල්පනා කර බලන්න. ඔයාගෙ දෙමවුපියෝ වැරැදි ද? ඔයාගෙ යහපත ගැන නේද ඒ අය වැඩ කර තියෙන්නෙ?”
“අනේ අම්මේ...” යි හඬා වැටෙමින් භූතාත්මය සිය මෑණියන් බදාගෙන “අම්මේ මට සමාවෙන්න... මට සමාවෙන්නැයි කීවාය.
“බලන්න ඔබ ජීවත්ව ඉන්දැද්දි දුක් වින්දා. නොගැළපෙන සම්බන්ධයක් නිසා වටිනා රත්තරන් බඩු ටිකත් නැති කැර ගත්තා. තවත් මොනවා නැති කැර ගත්තා ද කියලා අපි දන්නේ නෑ. දැන් මැරිලත් ප්‍රේතියක් වෙලා දුක් විඳිනවා. බලන්න මේ අහිංසක දරුවට කරදර හිරිහැර කරලා තවත් පවු සිදු කර ගන්නවා. දැන් ඔය ප්‍රේතාත්මයෙන් අවුරුදු ලක්ෂ ගණනක් දුක් විඳින්න වේවි. මොකද සිසිර පිනක් දහමක් කරලා ඔයාට ඔය ප්‍රේතාත්මයෙන් මිදෙන්න පින් අනුමෝදන් කරනවා ද? නැහැනෙ. මවුපියෝ සහෝදරිය නම් එහෙම කරාවි.”
“මේ ගොල්ලො මාව ප්‍රේතාත්මයෙන් මුදවාවි ද?”
“මම කියන විදිහට වැඩ කළොත් ඔය ප්‍රේතාත්මයෙන් මිදී දිව්‍ය ලෝකයකට යන්න පුළුවන්.”
“මම මොනව ද කරන්න ඕනැ.”
“සිද්ධස්ථානයකට යන්න. බෝධීන් වහන්සේ ළඟට වෙලා ‘බුදු ගුණ අනන්තයි... දහම් ගුණ අනන්තයි... සඟ ගුණ අනන්තයි... ඒ තෙරුවන් ගුණ බලයෙන් මම සුවපත් වෙම්වා... සියලු සත්ත්වයෝ සුවපත් වෙත්වා’ යි ප්‍රාර්තනා කරන්න. එතැනට එන සැදැහැවතුන්ගේ මල් පහන්වලට අත ගසා සාදු කියා පින් සිදු කරගන්න. මම අම්මටයි අක්කටයි කියලා සාංඝික දානයක් දී පින් අනුමෝදන් කරවන්නම්. ඒ කටයුතු කරනකම් තමන් කැමැති සිද්ධස්ථානයකට යන්න. පින්කම දාට ඇවිත් පින් අනුමෝදන් වෙලා යන්න. ඒ වෙනකම් මේ අයගේ ගෙවල්වලට ශරීරවලට රිංගන්න එපා. ඔබ දැන් සුදර්ශී නොවෙයි. දැන් ප්‍රේතියක්. ඔය දුකෙන් නිදහස් වෙන්න අධිෂ්ඨාන කර ගෙන දැන් පන්සිල් සමාදන් වෙන්නැයි ප්‍රේතියව පන්සිල් සමාදන් කැරවීය.
“හොඳයි මහත්තයා මම එහෙම නම් කැලණියට යනවා” යි ප්‍රේතිය කැලණියට ගියාය. සාංඝික දානයෙන් පසු දරුවා සුවපත් වීය. නිවසේ තිබුණු කරදර ද නිමා විය.
මතුගම මහින්ද විජේතිලක
උපුටා ගැනීම සිළුමිණ පුවත්පත
