මට රත්තරන් සැමියෙක් ලැබුණා

“අම්මා හුඟාක්වෙලා ගියාට පස්සේ කියවන්න ගත්තා. තාත්තා නම් අම්මා ඉන්න අහලකටවත් ආවේ නැහැ. අම්මා අපි හැමෝටම ඇඳුම්, බෝනික්කෝ, විසිතුරු දේවල් ගෙනැල්ලා තිබුණා. අපේ ගෙදර අමුතු සුවඳක් තිබුණා. එදා රෑ එළිවනතුරු අපි හිටියේ අම්මගේ තුරුල්ලේ. අම්මා ඉස්සරටත් වඩා ලස්සනවෙලා. ඒත් තාත්තා වෙනදා වගේම ගෙදර ආවේ බීගෙන. ඒත් ආච්චි අම්මාගේ කටට බය නිසා කෑකෝ ගහගෙන ආවේ නැහැ. අම්මා ලංකාවට ඇවිත් මාසයක් දෙකක් ගෙවිලා ගියා. අම්මා ආයෙමත් රට යන්න සුදානම් වුණා. ඒ කාලය තුළ තාත්තා අම්මට සුපුරුදු විදිහටම වද දුන්නා. පුතේ මං මේ පාර ගියහම උඹලට සල්ලි එවන්නම්. ඒත් ආයේ ලංකාවට නම් එන්නේ නැහැ. උඹලා දැන් ලොකුයිනේ... හැමෝම එපා කියද්දී අම්මා ආයේමත් රට ගියා. අම්මා ගැන මට ඇති වුණේ තරහක්. ඒත් ඉතිං අපි මොනවා කරන්නද...? අම්මා රට ගියාට පස්සේ ආච්චිඅම්මත් එයාගේ දරුවෝ ළඟට ගියා. මාමලා දෙන්නයි පුංචි අම්මයි අපි ගැන බලන එක වෙනදාට වඩා අඩුකළා. උඹට තිබුණෙ කෙල්ලේ අම්මට රට නොයා ඉන්න කියන්න. දැන් ඉතිං ඔය ඉස්කෝලේ ගියා මදෑ. උඹ මල්ලිලත් බලාගෙන ගෙදරට වෙලා හිටපං...ලොකු මාමා දුන් තීන්දුවත් සමඟ මගේ ඉස්කෝලේ ගමන නතර වුණේ සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයට මාසයක් විතර තියෙද්දී. ඒ වෙනකොට මල්ලිලා අවුරුදු දහයයි, දොළහයි වයසේ. තාත්තා හිටියේ අම්මා ආයෙමත් රට ගිය එක ගැන කේන්තියෙන්. එයා ගෙදරට කන්න බොන්න ගෙනාවට අම්මා නැති අපිට සැලකුවේ හරිම අසාධාරණ විදිහට. තාත්තගෙන් වෙන්න ඕන යුතුකම් එකක්වත් අපිට වුණේ නැහැ. මං හැමදාම රෑට උයලා තියලා තාත්තා එන්න කලින් මල්ලිලාවත් ළඟට අරගෙන නිදියනවා. මං මල්ලිලා දෙන්නව ළඟට ගන්නේ තාත්තාගෙන් බේරිලා ඉන්න ඕන නිසයි. ඒත් හැමදාම එහෙම ඉන්න බැරිවුණා. තාත්තා මල්ලිලා දෙන්නව කාමරයෙන් එළවනවා. මං හුඟාක් බයෙන් ඒ වේලාවට ඉන්නේ. අවුරුදු පහළොව වෙනකොට මං හොඳට හැදිලා වැඩිලා හිටියේ. ඒත් ජීවිතේ ගැන සමාජය ගැන එච්චරම තේරුමක් බේරුමක් මට තිබුණේ නැහැ. දවසක් තාත්තා මගේ මුළු ජීවිතයම සුනු විසුණු කරලා දැම්මා. මං තාත්තාගෙන් කොච්චර බේරිලා ඉන්න හැදුවත් ඉන්න බැරිවුණා. මහ ගෑනි හිටියනම් උඹට මං මෙහෙම කරන්නේ නැහැ. ඒකි නැති නිසා උඹ තමයි දැන් මට ඉන්නේ... එදායින් පස්සේ තාත්තගෙන් මට හරියට කරදර වුණා. මං දවසක් පුංචි අම්මට ගිහිල්ලා මේ විස්තරේ කිව්වා. මාමලා දෙන්නා තාත්තට හොඳටම ගැහුවා. ඒත් මල්ලිලයි මමයි කෑගැහුවා තාත්තට ගහන්න එපා කියලා. පුංචි, මාව පොලිසි එක්කගෙන ගියා. පොලිසියෙන් මාව උසාවි දැම්මා. වෛද්‍ය පරීක්ෂණයකටත් යොමුවුණා. උසාවියේදී පුංචි අම්මා මාව බාරගත්තා. මල්ලිලා දෙන්නත් එහෙ ආවා. අවුරුදු ගාණක් නඩුව තිබුණා. මේ කාලේ අපි අම්මට ලියුම් දැම්මත් එයාගෙන් කිසිම උත්තරයක් ලැබුණේ නැහැ. මට අවුරුදු විස්ස සම්පූර්ණ වෙනකොට පුංචිඅම්මා බාප්පගේ යාළුවකුගේ පුතකුට මාව බන්දලා දුන්නා. එයාලා හරිම හොඳයි. තාත්තගෙන් මට වුණු කරදර ගැනත් දන්නවා. මේ කාලේ වෙනකොට මල්ලිලා ඉස්කෝලේ අතරමඟ නතර කරලා තිබුණේ. ඒ දෙන්නාම පුංචි පුංචි රස්සාවලට ගියා. අපි කවුරුවත් තාත්තා ගැන හොයලා බැලුවේ නැහැ. ඒත් තාත්තා මට කළේ අපරාධයක් වුණාට මට එයා ගැන දුක හිතුණා. නඩුව ඉවරවෙලා තිබුණේ නැහැ. ඒ වෙනකොට මට දරුවෙක් ලැබෙන්න හිටියා... මට අම්මගෙයි, තාත්තගෙයි තියෙන වටිනාකම වැඩි වැඩියෙන් ඒ කාලේ දැනුණා. මට දරුවා ලැබුණා. ඔන්න ඔහෙ අපි නඩු කියන එක නතර කරමු... මගේ මහත්තය දවසක් මට කිව්වා... ඒත් පුංචි අම්මා, මාමලා ඒකට කැමති වුණේ නැහැ. මේ කාලේ වෙනකොට ආච්චි අම්මත් මැරුණා. අපි අන්තිමට තීරණය කළා තාත්තා එහෙම දෙයක් කළේ නැහැ කියන්න...අපි නීතිඥ මහත්තයෙක්ට මේ ගැන කිව්වා. නඩුව විභාග වුණා. අන්තිමට උසාවියෙන් තීන්දුව ලැබුණා. මං වෙනුවෙන් පෙනීසිටිය නීතිඥ මහත්තයා දඬුවම අඩුකරන්න බොහොම වෙහෙස වුණා. මුලින්ම තාත්තා මට අසාධාරණයක් කළා කියලා කිව්වා... මං අන්තිමට තාත්තා එහෙම දෙයක් කළේ නැහැ කියන එකට මට දඬුවම් ලැබුණා. අධිකරණය නොමඟ යැවීමට උත්සාහ දැරීම, බොරු කීම වෙනුවෙන් මට මාස තුනක සිර දඬුවමක් ලැබුණා. එදා තාත්තට එයා කරපු වරද ගැන හිතෙන්න ඇති... මාව උසාවියෙන් හිරේට අරන් යද්දි තාත්තා පොළොව බදාගෙන හැඬුවා... එයාට එදා දරු දුක දැනෙන්න ඇති... මම ඉකි ගස ගසා ඇඬුවා. මල්ලිලත් අඬනවා... මාස තුනේ සිරදඬුවම ගැන මම එච්චර හිතුවේ නැහැ. ජීවිතේ මොකක් හරි කරුමයක් නිසයි මට ඒ දේ වුණේ. අපේ අම්මා අපිව අත්ඇරියා. තාත්තා අපිට විශේෂයෙන් දෙයක් නොකළාට, මට තාත්තා ගැන අනුකම්පාවක් දැනුණා. මල්ලිලා දෙන්නත් අපිත් එක්ක ජීවත් වෙන්න ආවා. අපේ මේ හැම ප්‍රශ්නයක්ම මෙහෙම විසඳගෙන ජීවිතයට මුහුණ දෙන්න අවස්ථාවක් ලැබුණේ එයා නිසයි. එයා මට ආදරණීය සැමියෙක් වගේම මවුපිය සෙනෙහස අහිමි වෙච්ච අපි තුන්දෙනාට අම්මා තාත්තා වගේ ආදරයෙන් සැලකුවා. ඒ ගැන හිතලා මම අද හිත හදාගෙන ඉන්නවා. මේ මාස තුනත් ඔහොම ගෙවිලා යාවි. මාව බලන්න සතියට සැරයක් මහත්තයා එනවා. මල්ලිලාත් එනවා. තාත්තාට එන්න බැරිව ඇති... ජීවිතේ මොන දුකක් වින්දත් ඒ වගේ ආදරණීය සැමියෙක් ලබන්න මම කරපු ලොකු පිනක් තියෙන්න ඇති... ඒක ගැන මගේ හිතේ තියෙන්නේ ලොකු සතුටක්.

රෝහණ ජයලාල් 

උපුටා ගැනීම දිනමිණ