ලොකු දුවගේ බඩවැලෙන් ලේ උරා බී පිළිකාවක් සෑදූ ප්‍රේතියගේ කථාව
සත්ත්වයා මේ සංසාර ගමනේ දිගින් දිගට ගමන් කරන්නේ අවිද්‍යාවත් තණ්හාවත් පදනම් කොටගෙන ය. ඉතා ම කලාතුරකින් ඉතා දුර්ලභ වශයෙන් ලබා ගන්නා මේ මිනිස් බවයෙන් නිසි ප්‍රයෝජනව නොගෙන සතර අපාය දී දුගතීන්හි උපදින්නේ ද ඒ නිසා ය. එසේ ම බරපතල ම අකුසලයක් වන්නේ විසම ලෝභය යි. මේ විෂම ලෝභයෙන් පෙළෙන පුද්ගලයා හිතන්නේ මේ ලෝකයේ ඇති සෑම සැප සම්පතක් ම තමන්ට ම සතු කර ගැනීමට ය. ලෝකයේ උපරිම සැප විදිය යුත්තේ තමනුත්, තම කලත්‍රයත් දරැවනුත් පමණකැයි සිතයි. ඒ සදහා අනුන් සතු නොදුන් දේ තමන් සතුකර ගැනීමට නොයෙකුත් උප්පරවැට්ටි කරයි. මෙවැනි කටයුතුවල දී හොර රහසේ කරන උපායන් ද බොහෝ ය. එහෙත් මේ ලෝකයේ "රහස්" යැයි දෙයක් නැති බව ඔවුහු නොදනිත්. අප කිසිවෙකු නොදන්නවා යැයි කිසිවකුට නොපෙනේ යැයි රහසිගතව කරන සෑම දෙයක් ම විශ්වය බලා සිටී. මේ විශ්වය පුරා සැරිසරන කෝටි සංඛ්‍යාත අමනුෂ්‍යයෝ මේ සියල්ලක් බලා සිටිති. විශ්වයට හොරෙන් කිසිවක් කරන්නට නොහැකිය.
රමණී මාතලේ ප්‍රදේශයේ පදිංචි ආයුර්වේද වෛද්‍යවරියකි. හැට එක් හැවිරිදි දෙදරු මවකි. ඇගේ ස්වාමිපුරුෂයා ද ප්‍රදේශයේ සුප්‍රසිද්ධ ව්‍යාපාරිකයෙකි. ඉඩකඩම් දේපළ යානවාහන ගොඩනැගිලිවලින් කිසිදු අඩුවක් නොවූ මේ පවුල ප්‍රභූ තත්ත්වයක් ද දරා සිටී. හිටි හැටියේ ම රමණිට උදරාබාධයක් වැළදිණි. තමන් දන්නා ප්‍රතිකාර කර ගත්තත් සුවයක් නොලද නිසා තමන්ට වඩා ජ්‍යෙෂ්ඨ වෛද්‍යවරැන් සොයා ගොස් ප්‍රතිකාර ගත්තාය. එහෙත් සුවයක් නොලද බැවයින් බටහිර වෛද්‍ය ප්‍රතිකාරවලට යොමු වූවාය එයින් ද ඵලයක් නොවූයෙන් බටහිර ක්‍රමයේ වෛද්‍යවරැන්ගේ උපදෙස් මත මනෝ වෛද්‍යවරැන් සොයා ගියා ය. මානසික වෛද්‍යවරැන් හතර දෙනෙකුගෙන් වරින් වර ප්‍රතිකාර ලැබුව ද කිසිදු සුවයක් නොලැබිණි. මේ අතර බඩ පුරවා දැමීම මෙන්ම අසාමාන්‍ය පරිදි බඩ, ඉදිරියට නෙරා එන්නට ද විය. ඇගපත රැදාව ද තදින් දැනෙන්ට විය. එසේම රමණිගෙන් වෛද්‍ය ප්‍රතිකාර ගන්නට එන පිරිස ද අඩු වී ආර්ථීකය ද හීන වන්නට පටන් ගත්තේය. රමණී කායිකව මෙසේ පීඩා විදිද්දී ඇගේ ස්වාමි පුරැෂයාගේ ව්‍යාපාර ද දුර්වල වන්නට පටන් ගත්තේ ය. ඉඩකඩම් දේපළවලින් ද බලාපොරොත්තු පරිදි ලාභ ප්‍රයෝජන නොලැඛෙන්නට විය. රමණි නැවතත් බටහිර වෛද්‍ය ප්‍රතිකාරවලට යොමුවූවා ය. එහිදී ඇගේ උදරයේ පිළිකාවක් යැයි නිගමනය කොට මහරගම පිළිකා රෝහලෙන් ප්‍රතිකාර ගන්නට වූවාය. මේ අතර හිතවතෙකුගේ උපදෙස් පරිදි ඇතුළුකෝට්ටේ ගුප්ත ගවේෂණ මධ්‍යස්ථානයට රමණිත් ඇගේ ස්වාමියාත් ගියහ. එහිදී කසුන් නාගොඩවිතාන මහතා ඇය පරික්ෂා කළේය. මේ වන විට ඇගේ ශක්ති ශරීරය බොහෝ දුරට දුර්වලව පැවැතුණි. එහෙත් ඇගේ ශරීරයේ භූතාත්මයක් ක්‍රියාත්මක වූ බැවින් ඇය වෙව්ලන්නට වූවා ය. ඇයට දිෂ්ටි ගන්වා කතා කරන්නට තරම් ශක්තියක් නොවූයෙන් දින විසි එකක් බෝධි පූජා පවත්වා නැවැත එන ලෙසට උපදෙස් දුන්නේය. බෝධි පූජා පවත්වා අවසන් කොට ඇය නැවත එහි පැමිණියා ය. එදින ද ඇය ප්‍රලය වූවාය. නාගොඩවිතාන මහතා ප්‍රශ්න කළාය.
"කවුද මේ ශරීරයට ඇතුළු වී ඉන්නේ ?"
" අම්මා "
"අම්මා කියන්නේ කාගේ අම්මා ද ?"
"මේ රමණි දුවගේ අම්මා"
"නම මොකක්ද?"
"සීලවති"
"ඇයි දුවට හිරිහැර කරන්නේ ?"
"මට දූගෙන් පළිගන්න ඕනෑ... යි හඩා වැලපෙමින් දුර්වලව වැටුණා ය.
රෝගියාගේ ශක්තිය දුර්වල බැවින් නැවත බෝධි පූජා හතක් පවත්වා ඊළග ඉරිදා නැවතත් පැමිණෙන ලෙස දැනුම් දුන්නේය.
ඊළග දිනයේ ද ඇය පැමිණියා ය. එදින ද ප්‍රලය වූ විට ප්‍රශ්න කළේ ය.
"අද කවුද මේ ඉන්නේ ?"
"මම සීලවතී, මෙයාගේ අම්මා"
"ඇයි මේ දුවට හිරිහැර කරන්නේ ?"
"මේකිගෙන් පළිගන්න"
"ඇයි පළිගන්න හදන්නේ ?
"මහත්තයා, මම හිටියේ මේ දූ ඉන්න ගෙදරම යි. මම මැරෙන වෙලාවේ මාව රවටලා අන්තිම කැමති පත්‍රයට අස්සන් ගත්තා."
"ඉතිං ?"
"ඉතිං මගේ ගේදොර ඉඩ කඩම් බඩු මුට්ටු සැම දෙයක්ම මෙයා අයිතිකර ගත්තා."
"ඉතිං මොකද ? තමන්ගෙ දුවනෙ ?"
"මෙයා විතරක් නෙවෙයි මට තවත් දුවක් ඉන්නවා. ඒ කෙල්ලට මෙයා මුකුත් ම දුන්නෙ නෑ. තණ්හාවේ හැම දෙයක් ම මෙයා අයිතිකර ගත්තා. පොඩි දූට මොකුත්ම දුන්නේ නෑ. ඒකි දුප්පත් අසරණී. ඒ කෙල්ල දුක් විදිනවා. ඒ නිසා මම පළිගන්නවා. මෙයාට නම් ජීවත් වෙන්න දෙන්නේ නෑ."
රමණිගේ ශරීරයේ භූතාත්මය සිටිය දීම නාගොඩවිතාන මහතා ඇගේ සැමියාගෙන් ප්‍රශ්න කළේය. "
මේ කියන දේවල් ඇත්ත ද ?"
"ඔව් මහත්තයා... කියන්නත් ලැජ්ජයි. මෙයාට පුදුමු තණ්හාවක් තියෙන්නේ. කොච්චර තිබුණත් මදි."
"එතකොට මෙයාගේ නංගී"
"නංගී ගුරුවරියක්. එයා විවාහවෙලා සාමාන්‍ය විදියට යම්තම් ජීවත් වෙනවා"
"නංගී මේ දේපළ ප්‍රශ්නය නිසා රමණිත් එක්ක තරහ ද ?"
"නෑ... නංගී සහෝදරකමට නිශ්ශබ්දව ඉන්නවා."
"හොදයි! මේ අම්මාගේ හිතේ පළිගැනීමේ අවශ්‍යතාව තද ගතිය තවම අඩුවෙලා නෑ. ඒ නිසා තවත් දවස් හතක් බෝධි පූජා පවත්වා ඊළග දිනයේ දී නංගීවත් කැදවාගෙන එන්න."
උපදෙස් පරිදි වත් පිළිවෙත් සහිතව බෝධි පූජා පවත්වා ඊළග දිනයේ දී නැගණිය ද සමග ඔවුහු පැමිණියහ. එදින ද රමණි ප්‍රලය වූවාය.
"ආ... ඔන්න අද පොඩි දුවත් ඇවිත් ඉන්නවා අම්මා එක්ක කතා කරන්න."
"ඔව්... ඔව්... මගේ අහිංසකී... පොඩි දුවේ... ඔයා දන්වා මට ලොකු දේපළක් තිබුණ බව. මම ඒවා කාටවත් නොලිව්වේ ඔය දෙන්නටම සම සමව වුවමනා විදියට ඛෙදා ගන්න ඉඩ තියලයි. මේකි මගේ මරණාසන්න වෙලාවේ කඩදාසි වගයකට මගේ අස්සන ගත්තා බොරු කියලා මාව රවට්ටලා. මම දැන් මේකිගෙන් පළිගන්නවා."
"පළිගන්න හිතන්න එපා. ඒත් දුවක්. මේත් දුවක්. අපි සාධාරණ දෙයක් කරමු. දැන් සීලවතීට මොකක් ද කෙරෙන්නේ ඕනෑ ?" යි නාගොවිතාන මහතා ඇසීය.
"මගේ සිතට නිදහස සැනසිල්ල තමයි මට ඕනෑ. මගේ දේපළ සම සමව වෙන්කරලා පොඩි දුවගේ කොටස එයාට ලැඛෙන්න ඕනෑ."
"අනේ... අම්මේ... මට ඔය දේපළ වුවමනා නෑ. මට වුවමනා මගේ අම්මා හොද තැනක ඉන්නවා දකින්න. මට ඒ දේපළ එපා. ඒවා අක්කාට ම දෙන්න. මගේ රත්තරං අම්මා මාව හදලා වඩලා උගන්නපු එකම මට ඇති. මගේ අම්මට බුදු බවම ලැඛෙන්න ඕනෑ." යි බාල දියණිය හඩන්නට වූවා ය."
"ඔව් අම්මේ... ඔය දේපළවලින් මටත් වැඩක් නෑ. අනේ මේ රමණිව සනීප කරගන්න උදව් කරන්න" බෑනා ද කීවේ ය.
"සනීප කරන්න ? ඔය පිළිකාවෙන් ම එයාව ඉවර කරනවා."
"එහෙම කරන්න එපා. වෛරයෙන් වෛරය සංසිදෙන්නේ නෑ. රමණි මළත් මේ දේපළ එයාගේ දරුවන්ට යි අයිති වෙන්නේ. බාල දුවට ලැඛෙන්නේ නැහැනේ. ඒක නිසා අනුකම්පා කරලා ලොකු දුව සුවපත් කරන්න" යි නාගොඩවිතාන මහතා කීවේ ය.
"
ඔව් මහත්තයගෙ කීමට බෝධි පූජා තියන කොට මගේ තද ගතිය ටිකක් අඩුවුණා. එහෙනම් ඔය ලොකු එකීට කියන්න සාධාරණ විදියට කටයුතු කරන්න කියලා" යි භූතාත්මය ඉවත්ව ගියා ය.
ප්‍රකෘති සිහිය ලැබු රමණිටත්, ඇගේ සැමියාටත් නාගොඩවිතාන මහතා කරුණු පැහැදිලි කළේය.
"අනේ... අක්කේ... මට නම් එය දේපළ වුවමනා නෑ " යි නංගී කීවාය.
"මහත්තයා, මම වරද පිළිගන්නවා. මම ඒ දේපළ ඔක්කොම නංගිට ලියා දෙනවා. මහත්තයා මගේ දරු දෙන්නා වෙනුවෙන් මගේ ජිවිතය බේරා දෙන්න" යි රමණි බැගෑපත් වූවාය.
"හොදයි, හාමුරුවරුන් දහනමක් ගෙදරට වඩම්මලා සාංගික දානයක් දී අම්මාට පැන් වඩා පින් දී නැවතත් එන්න. ඒ පින්කමට නංගීවත් නොවරදවාම ගෙන්නා ගන්න" යි ද උපදෙස් දුන්නේ ය.
ඒ උපෙදස් පරිදි සාංගික දානයක් පිරිනමා පින් අනුමෝදන් කොට නැවැතත් ගුප්ත ගවේෂණ මධ්‍යස්ථානය කරා පැමිණිය හ.
එදින ද ඈ ප්‍රලය වූවා ය. එදින නාගොඩවතාන මහතා පර්යේෂණාත්මක ව ප්‍රශ්න කළේය.
"මේ කවුද ?"
"සීලවතී"
"සීලවතී කොහොම ද දුවගෙන් පළිගත්තේ ? අපට පැහැදිලි කරන්න."
"මහත්තයා, මම ප්‍රේතියක්. මට එකපාරටම ලොකු දූගෙ ඇගට රිංගන්න බැරි වුණා. පළමුවෙන් ම මෙයාගෙ ළගට එන ලෙඩුන්ගේ ඛෙහෙත් වැරැද්දුවා. ලෙඩුන්ගේ රෝග අසාධ්‍ය කළා. එතකොට ලොකු දූ ළගට ඉස්සර පෝලිමේ ආපු ලෙඩ්ඩු අඩු වුණා. තවත් ලෙඩුන්ගේ ඇගේ ඉන්න භූතයන්ට ගහල බල කළා. ඒ ලෙඩ්ඩු ආපහු හැරිලා ගියා. සමහර ලෙඩුන්ගේ ගෙවල්වලට ම ගිහින් ලෙඩේ අමාරු කළා. අන්තිමේ මෙයාගෙ ඇගට රිංගුවා. ඉතිං මමත් ජීවත් වෙන් එපායැ. මෙයාගේ බඩවැලේ ලේ උරා බිව්වා. ඒ ලේ උරා බීපු තැන ගෙඩියක් හැදිලා පිළිකාවක් වුණා" යි ප්‍රේතිය පළිගත් හැටි කීවා ය.
"තවමත් පළිගැනීමේ අදහස තියෙනවා ද ?"
"නෑ... මෙයා දේපළ ඔක්කොම නංගිට බලෙන්ම ලියා දෙන්න සූදානම් වුණා. බැරිම තැන පොඩු දුව දෙකෙන් පංගුවක් විතරක් ගත්තා. බලන්න පොඩි දුව කොයිතරම් සාධාරණ ද කියල. දැන් මගේ හිතේ පළිගන්න වුවමනාවක් නෑ. මම දැන් හිටපු තත්ත්වයට වඩා හොද තැනක ඉන්නේ. මට දැන් ඕනෑ නිදහසේ හොද තැනකට වෙලා ඉන්න."
"හොදයි මම පුද පූජා ටිකක් ලොකු දුවට නියම කරනවා. ඒ පූජාවන් සමග අනුරාධපුරයට යන්න. දූලා දෙන්නාම ඒවි. ශ්‍රී මහා බෝධිය අසලට වෙලා බණට දහමට යොමු වෙන්න. පින්කම්වලට ශ්‍රද්ධාවෙන් සහභාගී වෙන්න. එතකොට තවත් උසස් වේවි" යි නාගොඩවිතාන මහතා උපදෙස් දුන්නේය.
ඒ කටයුතු නිමා කොට රමණි නැවත ගුප්ත ගවේෂණ මධ්‍යස්ථානයට පැමිණ තමන් දැන් සුවපත් ව සිටින බවත් කිසිදු වේදනාවක් නොදැනෙන බවත් පින් දෙමින් ප්‍රකාශ කළාය. කෙසේ වෙතත් නැවතත් ශරීරය පරීක්ෂා කොට පරීක්ෂා වාර්තාවක් ලබාගෙන එන්නැයි උපදෙස් දුන්නේ ය.
මතුගම මහින්ද විෙජ්තිලක
